Hoe je het beste met de nukken van kinderen om kunt gaan, volgens de Montessori-methode
Het omgaan met woede en uitbarstingen van kinderen brengt ouders vaak in moeilijkheden die zichzelf voortdurend afvragen hoe en wanneer ze kunnen ingrijpen. Een van de meest gezaghebbende hulpmiddelen op dit gebied is afkomstig van de Montessori-methode, die een waardevolle bondgenoot kan worden in het voorkomen van dit gedrag.
Of je nu fan bent of niet van de methode of van Montessori zelf, je kunt zeker interessante ideeën vinden om over na te denken, vooral als het gaat over het omgaan met woede.
Alles begint vanuit een principe, dat van de zelfstandigheid van het kind.
Het kind moet zich vrij en in volledige autonomie in de thuisomgeving kunnen bewegen. Alles moet daarom geregeld zijn, van speelgoed tot stoelen, van bedden tot boeken.
Het geven van echte taken zal de kleintjes helpen zich betrokken te voelen.
Met respect met hen praten, empathie en bukken om ook visueel contact te houden, lijken ook fundamentele stappen te zijn.
Een ander advies om woede te voorkomen, is door een zachte routine te implementeren: de zekerheid van sommige activiteiten maakt kinderen rustiger. Dit omvat ook de regels van de maaltijden of snacks op een bepaald tijdstip, met tijdschema's dus.
We moeten proberen de behoeften van het kind te begrijpen en ze vervolgens omzetten in specifieke activiteiten. Bijvoorbeeld, een kind dat de hele dag op school is geweest, zal waarschijnlijk willen rennen om "stoom af te blazen".
Een ander fundamenteel "geheim" betreft de regels. Er zijn dingen die ruimte laten voor onderhandeling, andere om meer aan te dringen, maar altijd met uitleg en zonder te bevelen.
We moeten nooit stoppen ons met hen te identificeren, maar zonder al te veel paranoia, alleen om het gemakkelijker te begrijpen, om volledig te begrijpen wat ze nodig hebben.
Chantage is absoluut contraproductief, je kunt beter niet dwingen, maar laat het kind kiezen. Uiteraard niet in het totaal ontbreken van een leiding: een keuze tussen weloverwogen opties.
En bovenal, als elke poging vergeefs lijkt, is het essentieel om niet op een overdreven manier te reageren.
We moeten altijd kalm blijven en met empathie handelen, want onthoud, ouders zijn het eerste voorbeeld voor kinderen.
Woede is tenslotte ook een emotie en moet als zodanig worden geleefd en niet worden onderdrukt.
