De eerste plaats waar je een goed voorbeeld moet geven is binnen het gezin: al het andere komt later
Als het gaat om het opvoeden van nieuwe generaties, denken we altijd aan school. De onderwijsinstelling is zeker heel belangrijk, van fundamenteel belang om essentiële begrippen en waarden te leren, zoals samenwerken, samenleven en delen. De eerste structuur die verantwoordelijk is voor het leggen van de basis voor het groeiproces van een individu is echter het gezin. Niets kan het vervangen en als iets niet werkt compromitteert dit elke andere bijdrage van het sociale systeem.
Het is in de familialecontext dat het kind leert hoe om te gaan en hoe het zich moet verhouden tot anderen, hoe te onderscheiden wat goed is van wat verkeerd is, en hoe verantwoordelijkheid te nemen voor zijn acties. Van hoe het dagelijks leven zich afspeelt, "trainen" kinderen zichzelf om eerst de externe realiteit onder ogen te zien als studenten en vervolgens als burgers. Het gezin bereidt zich voor, de school fungeert als gids, en vervolgens wordt het geleerde in het gezin geconsolideerd.
Deze virtueuze cirkel kan niet worden onderbroken of verbroken, en bovenal kan het binnen het gezin geen zwakke schakel hebben. Ouders hebben een grote macht en tegelijkertijd een grote verantwoordelijkheid, de taak om de voorwaarden te scheppen voor een gezonde en vreedzame jeugd, een voorbeeld zijn voor hun kinderen. Dit betekent niet dat moeders en vaders perfect moeten zijn, iedereen maakt fouten, het belangrijkste is om te onthouden dat je niet faalt.
Het is een grote last om te dragen, maar elk persoon heeft het vermogen om te slagen als hij het echt wil en als hij wordt gedreven door liefde naar wat hem het meest dierbaar is in de wereld. Ouderschap is de meest ingewikkelde klus die er is, maar tegelijkertijd ook de meest buitengewone.
Veel moeders en vaders voelen zich tegenwoordig niet in staat om in hun missie te slagen, ze onderschatten zichzelf of zetten zich niet voldoende in. Om volwassen individuen te creëren moet je er eerst zelf een zijn, maar te vaak verbergen mensen een kwetsbaarheid en onvolwassenheid. De tijd is gekomen om de realiteit onder ogen te zien, die niet eng maar mooier is dan je denkt.
Zichzelf ter discussie stellen, zichzelf kennen en vrede sluiten met het verleden is de manier om uiteindelijk groot te worden, in staat om het roer te pakken en het stevig vast te houden tot het moment is aangebroken om het opnieuw af te leveren. Het is afgelopen met materialisme, je niet inzetten en plezier maken, het is tijd om verder te gaan dan onszelf, door veilige en gelukkige kinderen groot te brengen, klaar om de uitdagingen van morgen aan te gaan.
