Geen enkel kind kan gelukkig zijn als zijn ouders voortdurend tegen elkaar schreeuwen
Voor elk individu is het gezin het eerste contact met de buitenwereld, de eerste vorm van interactie en relatie met anderen. Opgroeien in een serene omgeving is essentieel voor de psychofysische ontwikkeling van het kind, dat eenmaal volwassen een gezond lid van de samenleving zal worden. Aan de andere kant, kan leven in een giftige omgeving, waar ouders geen begeleiding geven of zich gewelddadig gedragen, ernstige emotionele verwondingen en leegtes veroorzaken.
Sinds de kindertijd zijn pappa en mamma de belangrijkste referentiefiguren omdat ze helpen de basis te leggen voor het karakter en de persoonlijkheid. Door hen te observeren, leert een kind zich te verhouden tot zijn leeftijdsgenoten en hoe hij met de verschillende situaties in het leven om moet gaan. Het voortdurend bijwonen van ruzies, fysieke of verbale aanvallen, veroorzaakt de sedimentatie van emoties, gevoelens en herinneringen in het geheugen, ook op een leeftijd waarop we nog niet de middelen hebben om volledig te begrijpen wat er gebeurt. Hoewel niet op een rationeel niveau, begrijpt het kind dat er iets mis is en internaliseert het.
In een toestand waarin de rollen niet goed gedefinieerd zijn, er geen manifestatie van respect of ouderlijke genegenheid is, heeft het kind de neiging om te geloven dat dit de enige mogelijke realiteit is. Opgroeiend kan het in contact komen met andere families en het verschil merken, maar de meeste schade is al aangericht. “Borderline” gevallen uitgesloten, waarin botsingen tussen vader en moeder dramatische gevolgen hebben, kan elk paar door perioden van crisis of momenten van spanningen gaan. Het is moeilijk om altijd de zelfbeheersing te behouden, de dialoog te laten prevaleren en alleen met rustige tonen te communiceren.
In essentie is niemand perfect, maar dit hoeft geen alibi of excuus te zijn om je te laten gaan in woedeuitbarstingen die echte schokken kunnen veroorzaken voor de kleintjes. Het belangrijkste is, zelfs op de moeilijkste momenten, om niet tegenover de kinderen een “spektakel” op te voeren en ze zoveel mogelijk te beschermen. Ten slotte, ze te gebruiken als een instrument van chantage of als een manier om elkaar te verwonden, waardoor het figuur van de ene of de andere ouder in hun ogen vermindert, creëren dergelijke trauma’s een kortsluiting in de geest van het kind dat, als volwassene, problemen kan hebben met interpersoonlijke relaties .
Een naslagwerk met waardevolle tips voor moeders en vaders om in gedachten te houden. Voor het belang van onze kinderen.
