Ze had er genoeg van dat haar schoonmoeder haar kinderen steeds snoep gaf: ze schreef haar een brief, maar de laatste woorden waren onverwacht
Onder de vele “gevechten" die ouders hebben om hun kinderen groot te brengen zoals ze zouden willen, horen ook die met de grootouders: het gebeurt vaak dat grootouders degenen zijn die hun kleinkinderen "verwennen", door zelfs tegen de regels in te gaan die hun ouders ze geven die gerespecteerd moeten worden.
Een moeder was het beu om de snoepjes te zien die oma aan haar kinderen had uitgedeeld, terwijl ze duidelijk was geweest dat ze dat niet moest doen: haar brief aan haar schoonmoeder begint als een moeilijk te bevrijden uitlaatklep... maar het einde is niet wat we verwachtten.
via faithit.com
Je ging altijd tegen mij in. Je gaf ze altijd alles wat ze wilden. Je hebt nooit nee tegen ze gezegd.
Een tweede toetje, snoep voor het eten, twee minuten langer in bad, geld voor een ijsje.
Hoeveel moeite heb ik gedaan om je te waarderen en te respecteren, terwijl ik mezelf probeerde te verzekeren dat je mijn kinderen niet had verwend. Ik vreesde dat je ze in “egoïstische kinderen” zou veranderen door ze alles te geven wat ze wilden. Ik vreesde dat ze nooit zouden leren om op hun beurt te wachten, om te delen met anderen, omdat je altijd hun wensen vervuld hebt zodra ze hun mond openden.
Ik was altijd boos toen je ze het duurste speelgoed kocht voor Kerstmis of een verjaardag. Hoe denk je dat het voelt om zeker te weten dat je kinderen nooit blij zullen zijn met kado’s van hun ouders?
En hoe ze het leuk vonden om de middag met jou door te brengen. Je maakte hun favoriete gerechten klaar - drie verschillende gerechten voor drie kinderen. En je had altijd een verrassing voor hen. Een snoepje, een spelletje of iets anders. Ik wilde niet dat ze je associeerden met cadeaus en snoepjes. Ze moesten van je houden zoals je was. Ik probeerde het je te vertellen, maar je luisterde nooit naar mij.
Ik wist niet hoe ik uit deze situatie kon komen, het is normaal dat grootouders hun kleinkinderen verwennen, maar jij overdreef.
Totdat je overleed.
Ik moest mijn kinderen vertellen dat hun oma dood was. Het leek onmogelijk. Je had er op de mooiste momenten moeten zijn: op het schoolbal, met afstuderen, op bruiloften. En in plaats daarvan verloren ze hun oma te snel en zonder waarschuwing. Ze waren niet klaar om afscheid te nemen.
Al die tijd heb ik doorgebracht met de wens dat je zou stoppen met hen te verwennen, ik had nooit gedacht hoeveel je van ze kon houden en hoe je naar elke manier zocht om het ze te laten begrijpen. Met lunches. Met kado’s. Met snoep en toetjes. Met speelgoed. De liefde van oma kende geen grenzen. Je hebt het op elke manier getoond, met koken, je portemonnee, je woorden en je onvermoeibare armen.
Ik vergiste me om je vrijgevigheid negatief te beschouwen. Mijn kinderen missen je nu, als tieners, enorm. En ze missen jouw geschenken of jouw geld niet. Ze missen jou. Ze missen het om bij je aan te bellen en je te knuffelen. Ik mis het om te luisteren naar je wijze woorden, bemoediging en liefde.
Kom terug en hou nog een keer van ze, op de manier die alleen oma’s dat kunnen en niemand anders. Neem toetjes en verrassingen voor ze mee. Beloon ze met snoepjes voor kleinere doelen. Bereid zorgvuldig hun favoriete gerechten. Breng ze waar ze maar heen willen. Alles en alleen maar omdat je van ze houdt.
Oh, ik zou met heel mijn hart willen dat je terug kon komen. Maar hoe meer ik wil dat je terugkomt, hoe meer ik besef dat je nooit bent weggegaan.
Ik weet dat je nooit meer terug kunt komen, maar ook dat jouw liefde voor hen hen nooit zal verlaten. Je liefde heeft ze gemaakt en beschermd op manieren die niet kunnen worden beschreven. Jouw liefde is wat ik ben en wat ze zullen worden als ze groter zijn.
Voor dit alles, voor elk kado, voor elke keer dat je ze te lang vasthield of ervoor zorgde dat ze te laat uit bed opstonden, zal ik je voor altijd dankbaar zijn.
