Hier is de prachtige gedachte die iedereen met een hond in zijn leven zou moeten lezen
Alleen zij die een hond hebben of hebben gehad, kunnen begrijpen wat het betekent om overweldigd te worden door een onvoorwaardelijke genegenheid, van pure vreugde tot het simpele feit dat ze in zijn gezelschap zijn. Een viervoeter is echter niet alleen plezier en vreugde, maar ook betrokkenheid en verantwoordelijkheid. We moeten voor hem zorgen, hem eten geven, een wandeling maken, alles wat niet alleen tijd maar ook geld vereist. Maar de beloning is niet in geld uit te drukken.
Deze woorden zijn opgedragen aan hen die het geluk hebben zo'n metgezel in hun leven te hebben:
Mijn hond is niet mijn zoon, maar ik ben zijn moeder. Ik heb genoeg van mensen die me vertellen dat ik mijn hond behandel alsof het mijn kind is, ik weet dat hij dat niet is, maar voor mij voelt het wel zo. Hij zal nooit volwassen worden, hij zal niet van huis weggaan en hij kan niet voor me zorgen als ik oud ben. Hij zal me altijd nodig hebben om te eten, te drinken of gewoon een wandeling te maken.
Hij zal nooit een rebelse tiener zijn en zal geen ruzie maken met mij zoals gebeurt met kinderen van die leeftijd. Maar ik weet ook dat ik van hem nooit woorden als "dank je wel”, "ik heb je nodig" of "ik hou van jou" zal horen. Aan de andere kant zal hij me nooit beoordelen naar mijn ideeën, hij zal niet om mijn humeur geven en hij zal me nooit bekritiseren.
Hoewel hij niets van me heeft geërfd, weet hij heel goed wanneer ik gelukkig of verdrietig ben en hij zal altijd bij me blijven. Ik zal hem aan mijn zijde zien opgroeien en oud zien worden en ik zal altijd bij hem zijn, dit is eenvoudigweg het pad dat we samen zullen nemen.
Ik weet dat mijn hond een dier is, hij is geen persoon of een kind, maar denk er eens over na: is het niet de liefde die een moeder definieert?
De auteur van deze overdenking heet Conchita Moreno, die in een paar regels erin slaagde om het idee van wat een mens kan voelen wanneer hij een oprechte band met zijn hond heeft, perfect weet weer te geven. Vaak zijn minachtende opmerkingen ten opzichte van mensen die "te veel" van hun eigen huisdieren houden, afkomstig van mensen die er nog nooit een hebben gehad en daarom absoluut niet weten waar ze het over hebben.
Niemand wil insinueren dat een hond gelijk of beter is dan een mens, maar vooral wanneer een individu alleen is en zoveel liefde te geven heeft, wat is er verkeerd aan als hij zijn genegenheid concentreert op een dergelijk uniek schepsel?
