Nadat ze haar moeder plotseling heeft verloren, besluit haar dochter een waarschuwing te delen die voor iedereen nuttig is
Voor elk kind zijn de ouders de wortels, de warmte van het gezin, de basis van zijn thuis. De dag komt dat deze unieke mensen ons verlaten, en we te maken hebben met een onoverbrugbare afwezigheid, met pijn die in de loop der jaren zal vervagen maar nooit volledig zal verdwijnen. Met herinneringen proberen we ze weer te laten leven, het geluk met nostalgie te mengen. Erica Allen Peden heeft besloten om de ontroerende herinnering van haar moeder te delen: dit is haar verhaal.
Het was 23 april 2017, een zondag zoals anderen, ik lag in bed te kletsen met mijn man. Ik stond op omdat ik mijn moeder wilde opzoeken die in de buurt woonde samen met mijn vader en broer. Ik had de gewoonte om elke dag met mijn moeder uit te gaan.
Dit was het laatste dat ik dacht voordat ik het telefoontje kreeg dat mijn hart brak. Het was mijn broer die me in tranen vertelde dat mamma zich niet goed voelde. Ik had 7 jaar ervaring als badjuf dus ik zei hem op te hangen en onmiddellijk 911 te bellen. Ik kon het niet weten, maar mijn moeder was al overleden aan een longembolie.
De eerste die haar te hulp schoot was mijn vader die geprobeerd had haar te reanimeren. Nog maar een week eerder hadden we thuis een snelle cursus gedaan omdat mijn moeder voorbereid wilde zijn voor het geval ze het nodig had, terwijl ze er in feite voor had gezorgd dat mijn vader haar kon helpen.
Ik herinner me de stem van mijn moeder, haar warme hand, haar lach, toen we dansten terwijl we luisterden naar de Bee Gees of samen een film keken. Ik ben de tweede van 4 kinderen, ik moest mijn 3 broers en mijn vader in de ogen kijken en mijn eigen pijn erin lezen. Het was de moeilijkste periode van mijn leven. Ik heb een keer over haar gedroomd, ik omhelsde haar en kon bijna haar parfum ruiken, en in die droom kon ik eindelijk zeggen: "Ik vond het heerlijk om elke dag met je uit te gaan, ik hou van je mamma".
Na wat er gebeurde ging Erica verder met haar leven en hielp en leidde haar familie op kleine en grote momenten. Ze werd actief in de kerk en in haar gemeenschap, maakte nieuwe vrienden en waardevolle banden, door die pijn te gebruiken om een beter persoon te worden.
Dit verhaal leert ons om waarde te geven aan elk moment dat we samen met onze geliefden doorbrengen, om volop voor onszelf en voor anderen te leven. Zodat wanneer de dag aanbreekt dat we van hen zullen moeten scheiden, we geen wroeging of spijt zullen hebben en we in staat zullen zijn om hun stem, hun handen en de warmte van hun omhelzing te herinneren.
