Aan diegenen die jouw aanwezigheid niet op prijs stellen, geef je hen jouw afwezigheid
Men waardeert nooit wat men heeft, totdat men het kwijtraakt - dit is een vrij algemene en retorische uitdrukking die echter op zichzelf een onmiskenbare waarheid bevat. In de meeste gevallen nemen mensen als vanzelfsprekend aan wat ze bezitten, vooral als het gaat om relaties. Maar als je in de schoenen staat van iemand die niet genoeg liefde, dankbaarheid of genegenheid ontvangt, moet je leren jezelf te beschermen, die giftige band te verbreken.
In een relatie kan men niet alleen geven zonder ooit te ontvangen. Het is geen kwestie van eerlijkheid of de "gevoelens in balans te brengen", maar het gaat om de eigen psychische gezondheid. Als je niet voldoende van je partner ontvangt, wordt je zelfrespect, zelfvertrouwen en algeheel welzijn ondermijnd. Het gevoel hebben dat je genegeerd wordt is vreselijk, omdat het alles wat je geeft en alles wat je bent minder waarde geeft als je samen bent met iemand.
Je kunt vechten zolang het de moeite waard is om te doen, totdat je weet dat een liefde gered kan worden, maar niet als de persoon van wie je houdt alleen fysiek dichtbij is, maar met het hart en de geest al langere tijd weg is. Zichzelf toewijden aan een geliefde is alleen mooi zolang er voortdurende uitwisseling en emotionele correspondentie is, maar je moet nooit zo ver gaan om jezelf te verwaarlozen of te vergeten.
Eigenliefde is de eerste vorm van liefde, de belangrijkste en blijvende, omdat we er ons hele leven mee samenleven. Dan komt het moment om op onverschilligheid te reageren met afwezigheid, afstand te nemen van degenen die zijn weggegaan. Op deze manier kunnen we dat proces van innerlijke achteruitgang stoppen dat ons langzaam doodt.
Onze afwezigheid geven aan iemand die onze aanwezigheid niet waardeert is een noodzakelijke, maar niet pijnloze keuze. Dit is de laatste kans om jezelf te kunnen redden en om beiden de kans te geven een nieuw leven te beginnen.
Het schrijven van een brief, het op papier zetten van alles wat men tegen die persoon wil zeggen, en het dan verscheuren, kan iets zuiverends zijn, dat ons symbolisch bevrijdt van die gevoelens. De laatste stap is om de ander en jezelf te vergeven, om te vergeten en verder te gaan, om de knoop los te maken waarmee de zware anker ons vastgebonden houdt, om opnieuw aan de oppervlakte te komen om te ademen.
