De 3 emotionele wonden uit het verleden waardoor je niet vooruit kunt komen
Er wordt vaak gezegd dat je je, om goed te leven, moet concentreren op het heden en het verleden achter je moet laten. Maar zelfs als je het probeert te doen, moet je in gedachten houden dat wat is geweest, heeft bijgedragen tot wat we zijn. De gebeurtenissen zijn een deel van ons, we nemen ze mee en we zullen ze voor altijd met ons mee dragen. De vraag is of deze last in een kleine tas of in een grote koffer moet worden vervoerd.
Wanneer het verleden ons met emotionele wonden achterlaat, op dezelfde manier als fysieke, kunnen ze genezen, een litteken achterlaten dat geen pijn meer doet of kan verergeren, zich openen en opnieuw pijn gaan doen. Het is niet genoeg om te "besluiten" te vergeten, omdat je altijd het onbewuste gevoel zult hebben dat er iets onopgelosts in je zit.
Dit zijn de drie belangrijkste soorten emotionele wonden die kunnen voorkomen dat we verder gaan met ons leven:
• Wonden van zelfstandigheid. Op een bepaald moment in het leven van een individu kan een ouder of opvoeder tussenbeide zijn gekomen waardoor zijn vrijheid en beslissingsvermogen beperkt zijn geworden. De persoon die dit trauma heeft opgelopen en volwassen is geworden, kan een aarzelend gedrag ontwikkelen bij het nemen van beslissingen, door een zwakke en passieve persoonlijkheid op te bouwen.
• Wonden van eigenwaarde. Wanneer het gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen ter discussie worden gesteld door bepaalde ervaringen, zelfs uit de kindertijd, neigen we ertoe terug te vallen in dezelfde dynamiek in de toekomst, met het risico te falen.
• Wonden van genegenheid. Ze zijn typerend voor omstandigheden zoals verlating, isolatie en emotionele afstandelijkheid. Het is misschien wel de meest ernstige vorm van psychologische shock omdat het individu denkt te geloven dat hij voor niemand telt, waardoor hij geen relatie kan opbouwen. Andersom kan het ook emotionele afhankelijkheid genereren en het gevoel hebben om voortdurend om goedkeuring te vragen.
Veel mensen worden belemmerd in hun persoonlijke groeiproces door een of al deze drie trauma's, die geblokkeerd blijven of zelfs vergeren. In het licht van deze gedachten is het duidelijk dat het essentieel is af te rekenen met het verleden, om vrede met zichzelf te sluiten, om diegenen te vergeven die pijn hebben veroorzaakt of om zichzelf te vergeven omdat ze het niet hebben kunnen voorkomen.
Het accepteren van het eigen verleden betekent het volledige besef te dragen, zichzelf niet langer de schuld geven, maar er de verantwoordelijkheid voor te nemen. Op deze manier is de ballast die verankerd blijft en die ons naar de bodem dreigen te slepen, slechts een "souvenir" van onze reis.
