Wanneer iemand van wie we houden overlijdt, leeft hij niet meer naast ons maar in ons
Wie het verlies van een geliefde heeft geleden, kent de leegte, de pijn, de verbijstering en de woede die bij die afwezigheid horen. We zijn ons ervan bewust dat de dood onvermijdelijk is voor iedereen, maar desondanks zijn we nooit voldoende voorbereid als het tijd is om afscheid te nemen van iemand van wie we houden.
Niet meer in staat om hem te omhelzen of ermee te praten, lijkt het ons eerst als iets ondenkbaars, onrealistisch, maar als we eindelijk de realiteit accepteren, beseffen we dat hij op de een of andere manier nog steeds dichtbij is, misschien zelfs meer dan voorheen.
Mensen die sterven, verdwijnen niet, ze veranderen gewoon de plaats die ze naast ons innamen voor een nieuwe, in ons hart. We realiseren het ons elke keer dat we aan ze denken, dat we ze ons herinneren, wanneer we hun stemmen in ons hoofd lijken te horen. Dit is hoe ze zich manifesteren, wanneer we ons precies gedragen zoals zij deden, ons doen begrijpen dat ze een deel van ons zijn.
Deze energie die zelfs de dood niet kan onderbreken en kapot maken is niets anders dan liefde, een sterke en onlosmakelijke band, in staat om alles te overleven. Bij elke stap, ademhaling of hartslag, blijven zij leven waardoor we begrijpen dat ze dus niet zo ver weg zijn, dat wanneer we ze nodig hebben ze daar zijn. Ze herinneren ons eraan dat we op de een of andere manier "in één of andere wereld" allemaal met elkaar verbonden zijn en dat we tot een enkele oorsprong behoren.
Het kunnen clichés of troostende uitspraken lijken om ons te helpen de rouw te overwinnen, maar het is wat ons tijdelijk en eeuwig maakt op hetzelfde moment. Een heroverweging van de gelukkige momenten doorgebracht met degenen die "heen" zijn gegaan, helpt ons de reis voort te zetten zoals en voor hen, vrede te sluiten met onszelf, ons te vergeven en de pijn in vreugde te veranderen om hen nu nog dichterbij te voelen.
