Langzaam sterven - een gedicht dat ons eraan herinnert hoe vaak we het leven tot het minimum van zijn potentieel leven
Je zult dit gedicht misschien weleens gelezen hebben, vergezeld van afbeeldingen of een video, en met verschillende titels. Het is vooral bekend als Langzaam sterven, maar ook als Ode aan het leven. Sommigen zeggen dat het geschreven is door de Chileense dichter Pablo Neruda, terwijl anderen zeggen dat het het werk is van de Braziliaanse dichter Martha Medeiros.
Zonder een discussie te beginnen, is ons doel om je een stuk te laten lezen dat iedereen die het leest een beetje van zichzelf zal voelen. Laten we in gedachten houden om te leven en ons ervan bewust te zijn.
Hij sterft langzaam
wie een slaaf wordt van gewoonte,
dezelfde wegen elke dag herhaalt,
wie de versnelling nooit verandert,
wie geen risico neemt en de kleur van zijn kleding niet verandert,
wie niet spreekt met diegenen die hij niet kent.
Hij sterft langzaam wie een passie vermijdt,
wie de voorkeur geeft aan zwart op wit
en de puntjes op de "i"
in plaats van een reeks emoties,
degenen die je ogen laten stralen,
degenen die van een geeuw een glimlach maken,
degenen die het hart laten kloppen
tegenover fouten en gevoelens.
Hij sterft langzaam
wie de tafel niet omkeert,
wie er ongelukkig op het werk is,
wie de zekerheid niet voor een onzekerheid riskeert om een droom na te streven,
wie zich niet één keer in zijn leven verstandige adviezen laat ontsnappen.
Hij sterft langzaam wie niet reist,
wie niet leest,
wie niet luistert naar muziek,
wie geen gratie in zichzelf vindt.
Hij sterft langzaam wie zijn eigenliefde vernietigt,
wie zich niet laat helpen
wie zijn dagen doorbrengt met klagen
over zijn tegenslag of onophoudelijke regen.
Hij sterft langzaam
wie een project stopt voordat het start,
wie geen vragen stelt over de onderwerpen die hij niet kent,
wie niet antwoordt als ze hem vragen over iets dat hij weet.
Laten we de dood in kleine doses vermijden,
altijd onthouden te leven
het vereist een inspanning die veel groter is dan het simpele feit van ademhalen.
Alleen het vurige geduld
zal leiden tot het bereiken
van een prachtig geluk.
Hoe je dit gedicht ook wilt noemen, het laat je nadenken, een gelegenheid om de balans op te maken van de situatie en te begrijpen of er teveel foute dingen op de agenda staan. Maar het is ook een kans om een nieuwe agenda te beginnen, die van verandering, om ruimte te geven aan dingen die ons gelukkig kunnen maken, dingen maar ook mensen.
