Ouderen met Alzheimer verliezen niet het vermogen om een liefkozing te herkennen: laten we ervoor zorgen dat ze het niet hoeven te missen
Alzheimer is nog steeds een weinig bekende ziekte, en daarom stapelen onjuiste informatie en vooroordelen zich op. Men gelooft bijvoorbeeld dat het de getroffenen ertoe brengt zich los te maken van de buitenwereld om in hun eigen innerlijke, onwerkelijke dimensie te leven.
Echter, door beter binnen deze dimensie te onderzoeken, zouden we ontdekken dat een Alzheimerpatiënt bang is voor de omringende wereld, omdat hij niet kan uitdrukken wat hij nodig heeft, wat hij voelt, de mensen die hij ziet. Een verschrikking van de dagelijkse realiteit waarop we met empathie, liefde en begrip moeten antwoorden.
Onlangs zijn er therapeutische modellen verspreid die - op grond van het waardigheidsbeginsel van de patiënt - zich op de persoon concentreren en bijgevolg de nadruk leggen op communicatie en contact. Het lijkt essentieel om zich in te leven in de innerlijke realiteit van de patiënt, enerzijds om te proberen zich vast te houden aan zijn identiteit, anderzijds dat degenen om hem heen - familieleden, gezondheidswerkers - meer sympathie tonen voor gedragsstoornissen die kenmerkend zijn voor wie lijdt aan Alzheimer.
Het doel is om de zieken de nodige zekerheid en kracht te bieden, zodat ze hun gevoelens kunnen uiten en daarmee hun waardigheid kunnen waarborgen. Alleen door de validiteit van hun gemoedstoestand, hun emoties te erkennen, kunnen deze mensen voelen dat ze bestaan, dat ze worden geaccepteerd en daarom worden aangespoord om zich uit te drukken.
Hoewel hun vermogen om zich verbaal uit te drukken progressief afneemt, betekent dit niet dat Alzheimerpatiënten geen behoefte hebben om te communiceren. Het is daarom aan degenen om hen heen en het is goed om verbinding te maken met hun mentale toestand en op hun gevoelens in te spelen.
Voor dit doel kan het bijvoorbeeld handig zijn om liedjes te gebruiken die de Alzheimerpatiënt kent: het is namelijk aangetoond dat ze op een verschillende manier reageren, van een verandering van positie tot een geluid, tot een verbale reactie, en onthullen hoe de persoon, vervaagd door de ziekte, altijd aanwezig is zoals we hem herinneren.
Laten we van onze geliefde Alzheimerpatiënten blijven houden: ongeacht of ze ons misschien niet herkennen, ze zullen niet stoppen met het herkennen van de liefde die tot hen is gericht!
