Wanneer iemand echt liefheeft, is trouw geen opoffering, maar een natuurlijke manier van zijn
Het klinkt retorisch en het is eigenlijk een ontwapenende eenvoud: als je liefhebt, als je echt van iemand houdt, is trouw geen last maar een natuurlijke manier van zijn. We gaan er natuurlijk van uit dat dit diepe gevoelens zijn, dat liefde in staat is om tijd en moeilijkheden uit te dagen, maar dat het niet overleeft als er geen oprechtheid is. Trouw zijn blijft een actueel onderwerp, temidden van gedachten en discussies, in elk tijdperk, juist omdat elke generatie veranderingen en aanpassingen van een ethische, sociale en morele aard ondergaat. Statistisch gezien neemt het aantal mensen dat vreemd gaat voortdurend toe in vergelijking met het verleden, sommigen beweren vanwege een gebrek aan waarden, anderen denken door verbittering van de individualiteit.
via auburnpub.com
Tegenwoordig leven we in een samenleving waarin toewijding wordt gezien als leven in een kooi, niet als een manifestatie van willen. Trouw zijn als een veroordeling zien betekent bij voorbaat al dat je verloren hebt. Bij iemand zijn hoeft niet te betekenen dat je "van alle anderen afstand moet doen", maar eerder "geen ander nodig hebben" omdat je al gelukkig en tevreden bent. Uiteraard mogen in het leven van een paar vreugde en plezier niet ontbreken, anders wordt de kracht van de motivatie die de keuze heeft bepaald overweldigd door de inspanning van opoffering en trouw, slechts een toezegging om te eren. De echte obstakels van veel relaties zijn de normaliteit en de sleur: we moeten voortdurend een reden vinden om de reis samen voort te zetten.
Een ander aspect dat tegenwoordig zorgt voor de meest kwetsbare liefdes, is de oppervlakkigheid waarmee iemand zichzelf in een relatie stort. Huwelijken en zelfs het samenwonen worden te lichtvaardig opgenomen, bijna alsof het een spel of een ervaring is die moet worden aangevinkt op hun lijst met "dingen om uit te proberen". Het gebrek aan volwassenheid en bewustzijn op het moment dat een liefdesrelatie begint, kan dan een grotere neiging tot ontrouw bepalen. In alles hebben we balans nodig, dus als het aan de ene kant niet goed is om een relatie aan te gaan en elkaar met lichtvaardigheid te verlaten, is het ook niet goed om jezelf te veroordelen tot een ongelukkig bestaan zoals in het verleden, toen echtscheidingen praktisch ondenkbaar waren. Samen zijn hoeft geen opoffering te beteken, maar we mogen ook niet opgeven tegenover een klein probleem.
Dit is misschien wel de kern van de zaak, niet te veel moeite willen doen, en de perceptie dat je je op elk moment altijd kunt terugtrekken. Op dezelfde manier als dat wanneer iets vandaag niet werkt, je geen tijd verspilt aan het repareren ervan, maar dat je het weggooit om een ander exemplaar te kopen, met andere woorden, mensen zijn ook te vervangen.
De valkuil ligt in het feit dat elk persoon grenzen heeft, dus de illusie van het zoeken naar de perfecte partner is waarschijnlijk een oneindige cyclus. Denken dat er altijd iets beters is, leidt eigenlijk alleen maar tot eenzaamheid en onvrede. De voorwaarden voor een solide relatie zijn oprechtheid, respect en bereidheid tot verzoening. Liefde is een dagelijks teamwork, het moet geleefd worden zonder aan het verleden te denken, maar diegene waarderen die nu aanwezig is.
