Er komt een dag dat je de ouder van je ouders wordt
De jeugd is een gouden tijd: niet alleen omdat alles een enorme ontdekking is voor kinderen, maar ook omdat we onze vader en moeder hebben die ons beschermen en begeleiden. Wat we ook nodig hebben, welk obstakel we ook op onze weg vinden, we weten dat we op ze kunnen vertrouwen.
Als we groter worden wordt die bescherming minder; de wereld wordt gecompliceerder en de problemen zijn niet meer zo eenvoudig op te lossen. Maar bovenal beginnen zij, onze helden, hun "superkrachten", energieën en kracht te verliezen, todat wij het zijn die voor hen moeten zorgen.
Het is moeilijk om te accepteren wanneer je ouders oud worden: aanvankelijk raken we geïrriteerd door die kleine beperkingen die we jaar na jaar in hen zien opkomen. We zijn ons ervan bewust dat de jaren voorbijgaan en dat hun haar grijs wordt, dat ze steeds meer rimpels krijgen, we verwelkomen met ergernis dat ze niet langer in staat zijn te reageren met snelheid, autonomie en oplossingen hebben voor onze verzoeken en hun behoeften. Alsof we onbewust dezelfde aandacht opeisen als toen we jong waren, dezelfde beschermende rol van de kindertijd, en we boos worden als we ons realiseren dat het ontbreekt. Als ze een afspraak vergeten, als je dezelfde zin harder moet herhalen, is dit niet uit wrok of achteloosheid jegens ons: we zullen altijd hun kinderen blijven in de ogen van mamma en pappa.
Wanneer we vervolgens deze veranderingen op beginnen te merken, neemt de bezorgdheid het over; de groeiende tekenen en kwalen van ouderdom die veranderen in een angst die onverbiddelijk stijgt, en die je onverbiddelijk moet aanvaarden, maar met een onderliggende bitterheid die steeds erger wordt.
En hier worden we als kinderen ouders van onze ouders.
Dit zorgen voor onze ouders betekent niet alleen waken over hun gezondheid, maar ook hen weghouden van zorgen en pijnen van het leven. We vertellen onze ouders niet over onze zorgen, over de moeilijkheden in het gezin; we vertellen niet over de problemen met de kinderen, en we laten die van het werk achterwege: kortom, we verzachten de realiteit, van enig ongenoegen en angst, en maken het beter hanteerbaar - fysiek en emotioneel.
Ondertussen houden we onze tanden op elkaar, omdat die veilige beschutting die ze vertegenwoordigden niet langer bestaat, behalve in onze herinneringen. In plaats van een oplossing voor de problemen, moeten we tevreden zijn met een glimlach en een omarming terwijl ze niet bewust zijn van onze moeilijkheden. Maar we weten dat dit juist is en dat ze eindelijk het recht hebben om zich moe te voelen en verzorgd te worden door hun kinderen.
Maar laten we ons ook dankbaar voelen, omdat we op deze manier een beetje van die zorg en steun terug kunnen geven die ze ons met zoveel liefde hebben gegeven; geef hen die tijd van hun leven die ze aan ons hebben gewijd, en ons beschouwen als hun grootste schat.
