De prachtige gedachte van Piero Angela over de belangrijke sociale rol van de leraar
We kunnen moeilijk zeggen dat er iemand is die kinderen beter kent dan hun ouders; maar we kunnen ook zeggen dat er iemand is die een ander aspect van hen kent: de onderwijzers. In feite vertegenwoordigt de school een soort gemeenschap die anders is dan de familie - vanwege de aard van de banden van haar leden - waarin, hoewel de beginselen hetzelfde kunnen zijn - vreedzaam samenleven, tolerantie, respect, samenwerking - het niettemin zijn eigen regels heeft.
Soms vergeten ouders dit echter, en beweren alles over het kind te weten en rechtvaardigen het wanneer de leraren kritiek hebben op onorthodox gedrag. In deze gevallen dreigt het instinct voor bescherming van de moeder en de vader het kind op te sluiten in een luchtbel, ver weg van de gemeenschappelijke dimensie waarin de school zich beweegt.
Zodra de kinderen de schoolwereld betreden, komen ze in feite een deel van de samenleving binnen, waarin er niet langer alleen mamma en pappa zijn - die het van hun kant moeten erkennen en de consequenties ervan accepteren. Wat deze consequenties zijn, legt de journalist en wetenschappelijke communicator Piero Angela duidelijk uit, waarbij hij - in een televisie-interview - zich de tijden herinnert dat zijn zoon Alberto naar school ging:
"Mijn zoon Alberto zakte in de vijfde klas. Dat vond hij vreselijk. Wat ik ervan vond? Heel goed! Want als iemand zijn best niet doet, moet hij worden gestraft. Nu hebben we de neiging om de leraren de schuld te geven. Maar, dacht ik, als hij het niet goed deed, dan moet hij het jaar gewoon opnieuw doen. Ik geloof dat het een deugdzame spiraal heeft veroorzaakt. Wat het geheim is? Ik weet het niet, misschien komt het omdat emoties voorbij gaan, niet alleen woorden".
Ouders moeten daarom de centrale rol erkennen die leerkrachten spelen in het leven van hun kinderen en in dienst van de gemeenschap staan, ook om hen te ondersteunen bij hun moeilijke taak - effectief uitgelegd door Piero Angela:
"De leraar is de persoon aan wie de ouders het meest waardevolle bezit toevertrouwen dat hun kind bezit: het brein. Ze vertrouwen toe het te transformeren in een denkend object. Maar de leraar is ook de persoon aan wie de Staat het meest kostbare toevertrouwt: het collectief van hersenen, zodat ze het land van morgen worden".
