Niets is meer hetzelfde wanneer een ouder komt te overlijden
Bijna voor iedereen zijn de ouders die mensen die er altijd zijn geweest, en waarvan we hadden gewild dat ze er altijd zouden zijn. Helaas komt de dag dat je te maken krijgt met hun verlies, in de meest gelukkige gevallen vanwege het natuurlijke verloop van het leven, of in minder gelukkige gevallen met een dramatische gebeurtenis.
Je bent nooit echt voorbereid om je vader of moeder los te laten. Alleen de manier waarop we met hun dood omgaan is anders, op basis van emotionele volwassenheid, verschillend bij volwassenen, jongeren en kinderen.
via PMC
Rouwen voor een volwassene
Afscheid moeten nemen van een ouder als je volwassen bent, is niet minder pijnlijk dan wanneer je een kind bent, maar het is een natuurlijke en helaas onvermijdelijke gebeurtenis. Emoties en gevoelens zoals verdriet en woede vallen de geest binnen op de meest onverwachte momenten, men vindt zichzelf machteloos en denkt aan dingen die niet zijn gezegd.
Het schuldgevoel wordt opgewekt door het gevoel dat je iets hebt achtergelaten dat nog niet af is, dat niet is opgelost, je hebt spijt over het feit dat je niet meer genegenheid hebt getoond of dat je niet meer aanwezig bent geweest. We voelen ons plotseling ouder, dichter bij de dood, zonder onze wortels.
Rouwen voor een jongere en tijdens de jeugd
Als kind zijnde komt het niet eens in je op dat je ouders op elk moment zouden kunnen verdwijnen. Mamma en pappa zijn onoverwinnelijke figuren, onsterfelijk, mensen die nooit weg zullen gaan. Op deze leeftijd zijn de bronnen en mentale structuren die nodig zijn om zo'n gebeurtenis te metaboliseren nog niet beschikbaar. Het kind en de jongere zijn echter in staat het concept van de dood te begrijpen als ze worden geholpen en ondersteund.
Een van de meest voorkomende onvrijwillige fouten is om tegen jongeren te zeggen dat ze sterk moeten zijn en de ouder die overblijft te ondersteunen. Dit dwingt ons om emoties te onderdrukken en voorkomt dat we op een natuurlijke manier het verlies ervaren.
Bij het kind zijn de basiselementen oprechtheid en duidelijkheid: hoe wreed het ook lijkt, je moet eerlijk zijn en herhalen dat de overleden persoon nooit meer terug zal komen. Om hen niet te laten geloven dat zij op enige wijze verantwoordelijk zijn voor de dood van de ouder, is het van essentieel belang om veiligheid, begrip en genegenheid te garanderen, elk spectrum van eenzaamheid te verwijderen.
Waarschijnlijk zullen er nooit voldoende nuttige woorden zijn om de dood van een ouder te accepteren: of het nu gebeurt als een natuurlijk gevolg na een lange ziekte of dat je al soortgelijke episodes met andere mensen hebt meegemaakt, je kunt nooit de kracht vinden om het te accepteren.
Men kan overleven, ervoor zorgen dat de leegte die het gevolg is van het verlies zich niet ongecontroleerd verspreidt; maar van binnen zal er altijd een gevoel van afwezigheid zijn waarmee men eenvoudigweg zal leren leven.
