Teleurstellingen zijn er om je ogen te openen, niet om je hart te laten sluiten
Ieder van ons heeft verwachtingen die niet altijd uitkomen. Dan zijn we teleurgesteld, verdrietig, omdat de teleurstellingen veel en veel erger zijn als ze afkomstig zijn van de mensen waar we van houden.
Een teleurstelling wordt gezien als iets negatiefs dat van invloed is op ons leven. We moeten echter leren dat ook teleurstellingen ons veel kunnen leren: bijvoorbeeld het inschatten van onze verwachtingen ten opzichte van onszelf en anderen, of evalueren wat ons echt gelukkig maakt.
Soms wil je op een eigenwijze manier iets doen en als het je niet lukt, ben je teleurgesteld en verdrietig. Als ons geluk moet afhangen van iets wat we wilden en niet hebben gekregen, dan zitten we in de problemen, omdat geluk een subjectieve staat is en als we niet tevreden zijn met wat we hebben, zouden we misschien ook niet gelukkig kunnen zijn, door het gewenste te krijgen.
Bovendien vereist de maatschappij dat we dingen op bepaalde momenten verkrijgen: bijvoorbeeld verbeteren op het werk, een soulmate vinden, een bepaald doel bereiken. Maar ieder van ons is uniek en heeft zijn eigen tijd nodig. Dus niet krijgen wat je wilt op een bepaald moment betekent niet dat je het niet zult krijgen.
Wanneer de soulmate wordt gevonden, verwacht je dat alles geweldig zal zijn, betoverend. Soms zijn we te veeleisend tegenover onze partner met het oog op wat van hem wordt verwacht. Het is dus goed om te vragen of die persoon in staat is om aan onze verwachtingen te voldoen en in plaats van er verdrietig om te worden, moeten we nadenken over de ander en wat je voor hem kan doen.
Je kunt niet stil blijven staan op een enkel pad om een doel te bereiken, je moet accepteren dat er verschillende omstandigheden zijn die wellicht om onze improvisatie vragen. We moeten niet meteen treuren, maar denken aan een andere manier om ons doel toch te bereiken.
We moeten in staat zijn om de kans te grijpen die zelfs een teleurstelling ons kan bieden: die van groeien. Soms creëren we vrijwillig "barrières" die ons van de wereld afsluiten. Ze zullen ons zeker vrijwaren van verdere teleurstellingen, maar daardoor verliezen we het vermogen om lief te hebben, te leven en, waarom niet, onszelf weer voor de gek te houden.
