Zorgen voor een niet-zelfvoorzienend familielid: een daad van liefde die niet altijd wordt erkend
Wie is de caregiver? We hebben het over diegenen die in hun dagelijks leven een geliefde helpen die niet voor zichzelf kan zorgen. Het is hard werken, omdat het niet alleen gratis wordt uitgevoerd, maar ook vanwege het belang van affectieve aspecten en het plichtsbesef. Het werk van de zorgverlener kan bestaan uit directe of indirecte hulp alsook bewaking. Hij of zij zal de patiënt moeten wassen en aankleden, eten klaarmaken en waar nodig, medicijnen kopen en geven, zijn/haar administratie doen, de boodschappen.
Het is helemaal niet eenvoudig voor de verzorgende, vaak een huisvrouw, om full-time voor hun geliefde te zorgen, deze toewijding kan zowel op fysiek als op psychologisch vlak negatieve gevolgen hebben.
Het is daarom belangrijk om niet alleen van de instellingen, maar ook van het hele gezin ondersteuning te krijgen.
Op Europees niveau heeft het COFACE (Confederation of Family Organisations in the European Union) het Europees handvest van de gezinsassistent opgesteld. De bevolking vergrijst immers steeds meer, de levensverwachting is toegenomen en daarom worden deze cijfers steeds belangrijker en moeten ze beter worden beschermd. Het is in de eerste plaats een daad van liefde dat het familielid doet, maar dat moet op institutioneel en sociaal vlak worden ondersteund.
Hoewel, gelukkig, naast de zorgverleners, die meestal vrouwen van middelbare leeftijd zijn, er nu wooncentra komen om ze te ondersteunen, evenals deskundig advies over hoe de juiste hulp aan hun niet-zelfvoorzienende familieleden te geven.
Helaas is dit werk op fysiek, maar ook op psychologisch niveau zwaar: het is niet moeilijk om hulpverleners te vinden die zich gefrustreerd voelen, alleen, moe, last hebben van frequente hoofdpijn en gastritis.
Mantelzorgers moeten af en toe een pauze inlassen, maar ze zijn vaak zo emotioneel gehecht aan hun "patiënt", dat ze deze momenten opgeven. Dus vallen ze in het zogenaamde "verzorgerssyndroom". Wat altijd moet gebeuren, is het vermijden van sociaal isolement, wat zich vertaalt in het delegeren van enige verantwoordelijkheid aan andere leden van het gezin, evenals het meer autonoom maken van de persoon waar je voor zorgt, bijvoorbeeld in persoonlijke hygiëne en het eten. Dit zal vervolgens het zelfrespect van de afhankelijke persoon vergroten. Het is ook belangrijk voor een verzorger om de hobby's niet opzij te zetten en zich ook af en toe toe te staan een gezonde wandeling te maken, al zijn het maar een paar minuten, om even de batterijen op te laden.
