"Een te netjes huis is een triest huis": de gedachte van een bekende opvoedkundige
Misschien kent niet iedereen professor Mario Sergio Cortella, maar op het gebied van wetenschappelijke publicaties van educatieve aard is hij echt heel bekend, vooral in Brazilië. Zijn wijsheid en zijn studies maken van hem een zeer welkome gast in de talkshows en in de uitzendingen die het delicate thema van onderwijs en psychologie toegepast op de groeiprocessen behandelen.
Een van zijn uitspraken deed mensen in het bijzonder glimlachen en weerspiegelde de publieke opinie: "Een te netjes huis is een triest huis". Maar wat bedoelde de filosoof-opvoedkundige precies?
CPFL Cultura/Tatiana Ferro/Wikimedia
Het is duidelijk dat hij niet de lof heeft uitgesproken over wanorde: uiteraard kan een vies huis alleen maar schadelijk zijn voor degenen die daar wonen.
De uitspraak van Cortella komt eerder voort uit een sociale tendens: die van obsessief proberen altijd alles in orde te maken en er perfect uit te laten zien. Waarschijnlijk vanwege de komst van sociale netwerken, waarop we allemaal proberen een ideaal na te streven in plaats van de werkelijkheid, lijkt het erop dat elk huis altijd klaar moet zijn om gefotografeerd te worden. Kussens netjes naast elkaar, perfect geselecteerde snuisterijen, onberispelijke keuken... alles moet schoonheid en kalmte uitstralen. Maar het leven - benadrukt de professor - is dat niet!
Het leven is niet perfect, het is een wervelwind van voor- en tegenspoed, van problemen die moeten worden opgelost, van moeilijke momenten waarin een huis (en het gezin dat het vertegenwoordigt) een van de veilige punten wordt waaraan we ons vastklampen. De afdruk achtergelaten door iemand op het kussen, de deken rommelig op de bank gelegd, de sporen achtergelaten in de keuken door iemand die een snelle snack heeft klaargemaakt... ze zijn allemaal het bewijs van leven in huis.
Het leven, zegt Cortella, bestaat uit vibraties, veranderingen en veel, veel wanorde. Proberen ons huis steeds schoon te maken en opnieuw netjes te maken, is een symptoom van een samenleving die elk defect wil bedekken, die imperfectie niet toelaat.
De professor besluit te vertellen over de manier waarop zijn verjaardagen als kind plaatsvonden: gedurende vele dagen was het huis een drukte van mensen die kwamen helpen bij het bereiden van allerlei lekkernijen en na de viering kostte het evenveel dagen om op te ruimen. We deden dat met elkaar, ook al was er wat rommel en drukte. Tegenwoordig hebben de verjaardagen van kinderen een nauwkeurig tijdschema: tijd, eten, animator... alles is gepland en binnen 3 uur is het feest afgelopen.
Toch is het leven mooi juist omdat het onvolmaakt is; het huis verwarmt ons hart juist omdat het de doorgang toont van de mensen die daar wonen, met alle vreugden en zorgen die ze elke dag ervaren... en die de ware materie vormen waar het leven uit bestaat.
