De meest sterke brief die een moeder aan haar zoon schreef... om te lezen en te bewaren
Vanaf het eerste moment dat we op deze wereld kwamen, zijn ze er altijd geweest. Ze accepteerden ons onmiddellijk, met veel angsten en onzekerheden, ze hebben ons zo goed mogelijk opgevoed en ze hebben veel offers gebracht en dat blijven ze doen. Ouders hebben ons altijd hun onvoorwaardelijke liefde gegeven, op elk moment van ons leven ondersteund en het beste voor ons gewenst.
We kunnen altijd op ze rekenen, maar zoals het leven ons helaas leert, is er een moment waarop de rollen worden omgedraaid en ze ons nodig hebben. Dit betekent niet voor hen zorgen omdat we worden gedreven door een gevoel van plicht dat wordt opgelegd door wat voor moraal ook, maar door een gevoel van respect en erkenning jegens hen: kort gezegd door liefde. Een moeder, met haar brief gericht aan haar zoon, leert ons precies dit, de waarde van dit nobele sentiment.
Geliefde zoon,
Ik schrijf je deze brief met een oprechtheid die uit de grond van mijn hart komt. Ik wil dat je weet hoeveel ik van je hou en hoeveel ik wens dat je elke dag van je leven gelukkig bent. Maar ik wil je ook iets vragen..
Als ik oud word, heb dan geduld en tolerantie. Probeer te begrijpen dat het leven een cyclus is waarin iemand wordt geboren, kind wordt, adolescent, volwassenen en dan de oudere, wat gelijk staat aan weer kinderen worden, maar in een ander lichaam.
Misschien zal ik je verhalen en anekdotes vertellen die ik heb meegemaakt, misschien zal ik me niet goed voelen en zal ik je vragen om te herhalen wat je me net verteld had, misschien zal ik de draad van het gesprek verliezen en zal ik me niet herinneren wat ik zei of deed. Heb geduld, wees niet boos en schreeuw niet! Ik beloof dat ik niets verkeerds doe, stop niet met het delen van je tijd met je moeder, met mij, ook als ik oud word.
Soms wil ik dingen eten die mijn gezondheid kunnen schaden, probeer geduldig uit te leggen waarom ik het niet zou moeten eten, net zoals ik je met liefde heb uitgelegd waarom je geen snoep mocht eten als kind.
Ik zal moeite hebben om me aan te passen aan nieuwe technologieën of ik zal tijd nodig hebben om te leren omgaan met ze en me aan te passen, wees niet boos, alsjeblieft. Heb een beetje vertrouwen, als je me geduldig leert, kan ik sneller leren en als ik faal, zal het in ieder geval fijn zijn om samen te lachen en dan te onthouden wat er is gebeurd.
Mijn lichaam zal beetje bij beetje niet meer reageren, ik zal niet in staat zijn om te springen, rennen of mijn armen omhoog te houden of op de grond te spelen zoals vroeger. Stop alsjeblieft niet om je hand te geven, maar bovenal je vertrouwen. Aan jouw zijde kan ik de ouderdom overwinnen en ik beloof geen last voor je te worden.
Er was een moment waarop ik je leerde lopen, rennen, praten, knuffelen. Je niet liet vallen, je te eten gaf en voor je zorgde telkens als je ziek werd, naar je luisterde en alles bekeek wat je me wilde laten zien. Alles deed ik met geduld maar vooral met liefde, met dezelfde liefde die ik nog steeds voor je heb. Ik vond elke situatie die ik met jou beleefde leuk en ik heb veel geleerd, hiervoor bedank ik je.
Nogmaals, ik vraag je om geduldig te zijn als ik oud word, probeer te begrijpen dat als het moeilijk voor je kan zijn, het voor mij nog moeilijker zal zijn. Dus gebruik humor, zodat het leven op de beste manier verloopt. Voel je niet verdrietig omdat ik oud word, heb geen twijfels over het feit dat ik genoten heb van mijn tijd op aarde, vooral omdat ik mijn leven naast je doorbracht.
Laten we genieten van elk moment dat het leven ons geeft, door te lachen, knuffels en anekdotes te delen. Laten we genieten van de liefde en genegenheid die we hebben nu ik hier nog ben en vergeet alsjeblieft nooit hoeveel ik van je hou.
Van je moeder, die van je houdt met heel haar hart.
