De eenvoudige techniek om je kind te leren je niet te onderbreken terwijl je met iemand praat
Het is voor alle ouders herkenbaar: in het midden van een interessante discussie - en eindelijk tussen volwassenen! - komt je zoon ertussen, met een dringende vraag, de exclusieve aandacht van de ouder opeisend - die in deze gevallen meestal op twee mogelijke manieren reageert.
De eerste is om het kind weg te sturen, met de opmerking dat hij een gesprek heeft onderbroken en zijn verontschuldigingen aan moet bieden aan de gesprekspartner. De tweede is om het kind de zin te geven en daarmee de discussie te onderbreken.
Er is echter een derde, effectievere optie die niemand in verlegenheid brengt en iedereen tevreden stelt.
Een moeder zag het door enkele van haar vriendinnen in de praktijk brengen en vervolgens besloot ze deze kostbare educatieve parel te delen met alle ouders op internet:
"We waren bij vrienden thuis toen de 3-jarige zoon arriveerde om haar iets te vertellen, en in plaats van het gesprek dat ze met mij had te onderbreken, legde ze haar hand op die van het kind dat geduldig wachtte. Het kind wachtte tot we klaar waren met praten en begon toen te zeggen waarvoor hij was gekomen.
Ik was stomverbaasd! Hoe eenvoudig was dit opgelost, een situatie die voor mij altijd een probleem was.
Ik vroeg de vrouw om uitleg, en vroeg haar hoe ze haar zoon had geleerd de gesprekken niet te onderbreken: ze antwoordde dat ze enige tijd de techniek had aangenomen die ze zojuist in de praktijk had gebracht. Wanneer kinderen haastig iets tegen hun ouders zeggen, willen ze eigenlijk gewoon aandacht. Het is erg belangrijk dat ze worden gehoord, dus je moet ze nooit wegjagen. In plaats daarvan is het belangrijk om ervoor te zorgen dat we naar hen luisteren zodra we dat kunnen - dat wil zeggen, zodra we klaar zijn met praten met de andere persoon. Het vasthouden van hun handen is een manier om kinderen te laten begrijpen dat we hun luisterverzoek hebben aanvaard en dat ze nu niets anders moeten doen dan wachten tot we naar hen luisteren - wat kort daarna zal gebeuren.
Ik was echt verbaasd over hoe gemakkelijk het zou kunnen zijn: soms vergeten we dat we geen strenge manieren nodig hebben om een principe van opvoeding aan kinderen door te geven. Je hoeft niet te roepen "onderbreek me niet!", "laat me even praten!". Het huid-op-huid contact is meer dan duizend woorden waard.
Sindsdien ben ik deze techniek ook gaan gebruiken: mijn kinderen wachten nu op hun beurt, zich ervan bewust dat ik hun verzoek zal respecteren om gehoord te worden."
Een methode die zo eenvoudig is, het proberen waard! Wat vind jij?
