"De brief die je tiener je niet kan schrijven": een psycholoog verklaart het conflict tussen ouders en tieners
De jeugd lijkt veel op een explosie: elke emotie wordt door de jongen of het meisje op een uitvergrote manier ervaren, alsof ze een onuitwisbaar teken achterlaten. Aan de andere kant ervaren ouders die explosie als de vernietiging van de band die ze hadden. Ouders en kinderen lijken niet meer dezelfde taal te spreken, ze begrijpen elkaar niet; de eersten vechten om de verandering tegen te gaan, de laatsten om meer vrijheid te krijgen.
Deze brief, geschreven door de Amerikaanse psycholoog Gretchen L. Schmelzer, fungeert als een brug tussen deze twee die niet meer met elkaar praten: het heeft de bedoeling een boodschap over te brengen om te proberen de vrede in een ongekende oorlog terug te brengen.
Beste ouder,
Dit is de brief die ik je zou willen schrijven.
Het gaat over de strijd die we aan het vechten zijn, nu. Ik heb het nodig. Ik heb deze strijd nodig. Ik kan het je niet vertellen omdat ik niet de juiste woorden heb en als ik het je zou vertellen zou het geen zin hebben. Maar ik heb deze strijd nodig. Op een wanhopige manier. Ik heb het nodig om je te haten. Ik wil dat je mijn en jouw haat overleeft. Ik heb dit gevecht nodig, ook al ben ik de eerste die het haat. Het maakt niet uit wat de strijd aanwakkert: de avondklok, huiswerk, mijn rommelige kamer, uitgaan, thuisblijven, er zijn of er niet zijn, mijn vriendin, vriend, geen vrienden hebben, verkeerde vrienden hebben. Ik moet met je strijden en jij moet met me mee vechten.
Ik heb je wanhopig nodig om het andere uiteinde van het touw vast te houden. Dat je hem stevig vasthoudt wanneer ik hem aan de andere kant trek - terwijl ik nieuwe steunen vind voor de handen en voeten in deze nieuwe wereld. Ooit wist ik wie ik was, wie jij was, waar we waren. Maar nu weet ik het niet meer. Op dit moment ben ik op zoek naar mijn grenzen en ik kan ze vaak alleen vinden als ik ruzie met je maak. Dan voel ik dat ik besta en kan ik even ademen. Ik weet dat je dat lieve kind dat ik ooit was erg mist. Ik weet het omdat ik het ook mis, en dit is heel pijnlijk voor mij.
Ik heb deze strijd nodig en ik moet zien dat, hoe slecht en wisselvallig mijn humeur ook is, ze mij of jou niet zal vernietigen. Ik wil dat je van me houdt, ook als ik het slechtste in me naar boven haal, ook als het lijkt alsof ik niet van je hou. Ik weet dat het walgelijk is om als een slecht persoon gezien te worden. Ik voel me op dezelfde manier, maar ik wil dat je het ook tolereert door andere volwassenen te helpen. Omdat ik er nu niets aan kan doen. Praat over de problemen van het leven met een puber, maar geef niet op. Geef niet op. Ik heb het nodig.
Dit is de strijd die me zal leren dat mijn schaduw niet groter is dan mijn licht. Dit is de strijd die me zal leren dat slechte buien niet het einde van een relatie betekenen. Dit is de strijd die me zal leren om naar mezelf te luisteren.
Deze strijd zal eindigen. Zoals elke storm, gaat het verder. Ik zal het vergeten en jij zal hetzelfde doen. Misschien komt hij terug en dan moet jij het uiteinde van het touw pakken. Ik zal het nog jaren en jaren nodig hebben.
Ik weet dat er niets leuks is aan deze periode. Ik weet dat ik je nooit genoeg zal bedanken en dat ik je harde werk niet eens zal erkennen. In feite zal ik je bekritiseren voor alles wat je fout hebt gedaan. Ik zal dus vertrouwen op je vermogen om de strijd opnieuw te ondersteunen. Het maakt niet uit hoeveel ruzie ik maak, hoe vaak ik klaag. Ook niet hoe lang ik zal zwijgen.
Blijf alsjeblieft het andere eind van het touw vasthouden. En weet dat je nu de belangrijkste taak doet die iemand voor mij kan doen.
Ik hou van je,
jouw Tiener.
