Een kind vecht tot het einde tegen zijn ziekte om zijn kleine zusje te leren kennen
De kleine Bailey Cooper was slechts 9 jaar oud toen artsen hem diagnostiseerden met non-Hodgkin-lymfomen, een kwaadaardige tumor afkomstig van de lymfocyten. Zoals begrijpelijk, was zijn familie geschokt door het nieuws, en iedereen steunde de kleine strijder toen hij aan de moeilijke behandeling begon. De therapie leek aan te slaan: na een paar maanden was de ziekte in remissie en iedereen slaakte een zucht van opluchting. Maar het lot van het kind had echter andere plannen.
Na een paar maanden begon Bailey weer ziek te worden. De tumor was volgens de artsen in een agressievere vorm teruggekomen. Opnieuw moest het kind de therapieën ondergaan, en opnieuw was zijn vijand in remissie, maar niet volledig verslagen. Na een paar maanden kwam de ziekte weer terug en deze keer waarschuwden de onthutste artsen dat ze niet zeker waren of Bailey het zou overleven.
We kunnen de staat van wanhoop alleen maar voorstellen waarin de ouders en zijn kleine broertje Riley zich bevonden: dat kleine schepsel, dat onder normale omstandigheden zijn hele leven voor zich had gehad, was voorbestemd om hen lang voor die tijd te verlaten. Maar toch vond Bailey een doel om zich aan vast te houden.
Hoewel hij geen hoop had om te overleven, wilde Bailey zijn kleine zusje ontmoeten, die kort daarna geboren zou worden. In werkelijkheid was de tijd die de artsen hem gaven niet voldoende om het einde van de zwangerschap te bereiken: de baby zou na een paar maanden geboren worden, terwijl de nu niet te onderdrukken kanker hem slechts enkele weken van leven gaf. En toch slaagde hij er, op wonderbaarlijke wijze, in om lang genoeg te leven om haar te leren kennen.
Het was Bailey die haar naam bedacht, Millie, en hij verloor haar de korte tijd die samen konden doorbrengen niet uit het oog. Hij wiegde haar, hij zong liedjes voor haar en hielp zijn moeder met verschonen, net zoals elke grote broer zou doen.
Maar zijn conditie verslechterde al snel. De artsen hadden ontdekt dat de tumor de hersenen had bereikt, en het een kwestie van dagen was.
Tijdens een van de laatste momenten dat Bailey met zijn kleine zusje zat, zei hij iets dat het hart van zijn moeder pijn deed: "Ik zou graag willen blijven, maar ik weet dat ik moet gaan... om haar beschermengel te worden".
Na een paar dagen verloor het kind zijn bewustzijn en werd hij naar het ziekenhuis gebracht. De ouders brachten ondraaglijke en eindeloze uren door om hem te troosten en te vergezellen op zijn laatste reis. Ze begonnen hardop verhalen te lezen, ze luisterden samen naar zijn favoriete liedjes en streelden hem eindeloos. Toen de tijd aanbrak, waren ze bij hem, om te zeggen dat ze voor altijd van hem zouden houden.
Hoewel ze opgelucht zijn te weten dat Bailey niet meer hoeft te lijden, zijn de ouders verslagen en voelen ze nog steeds de leegte die hun kleine engel heeft achtergelaten. Maar ze proberen zichzelf niet te lang te laten ontmoedigen, op uitdrukkelijk verzoek van het kind. Tijdens een gesprek in de laatste periode thuis, had Bailey tegen zijn moeder gezegd: "Je mag maar 20 minuten om me huilen. Je moet voor Riley en Millie zorgen!"
Nu het kleine zusje groter is, vertellen haar ouders haar vaak over haar lieve kleine broertje: een engel die te vroeg is heengegaan, maar die ongetwijfel op elk moment, waar ze zich ook bevindt, over haar waakt.
