Een man beledigt een gehandicapte jongen in de trein: dan heeft hij er spijt van en verontschuldigt hij zich
We kunnen ons het moeilijke leven van forenzen alleen voorstellen, als we elke dag de trein nemen naar ons werk en de trein weer instappen om terug naar huis te gaan. Omgaan met onvoorziene vertragingen, steeds drukkere voertuigen elke dag en een strakke routekaart is helemaal niet gemakkelijk.
Om het leven van de forens nog moeilijker te maken is er de onbeleefdheid, de arrogantie: helaas zien we dat tegenwoordig steeds vaker.
Lees wat er gebeurde in een regionale trein: dat wat kon uitmonden in de zoveelste ruzie, kreeg een onverwachte wending.
via repubblica.it
Het verhaal werd verspreid door een man die in de trein zat: aan het einde van het verhaal schreef hij een Facebook-bericht waarin hij het gebeurde vertelde.
Ik zit in een regionale trein, ik ben op weg naar de presentatie van mijn boek, buiten klettert de regen tegen de ramen. De trein stopt op een station waarvan ik de naam niet kan zien, er stapt een gehandicapte jongen in, ze dragen hem met z'n drieën naar binnen. De jongen zit in een rolstoel en zijn lichaam is naar voren gebogen, duidelijk door een misvorming. De ruimte gereserveerd voor rolstoelen is bezet door twee grote koffers, de controleur vraagt met luide stem: "Van wie is deze bagage?!" zonder antwoord te krijgen, en dus schreeuwt hij: "VAN WIE IS DEZE BAGAGE?!" en opeens draait een man van ongeveer vijftig jaar zich om, de controleur ziet hem en zegt: "Verplaatst u ze meteen, alstublieft".
De vijftigjarige man staat op, pakt de koffers maar klaagt bij de controleur dat het schandelijk is, voor zijn koffers is geen plaats in het compartiment en waar moet hij ze nu laten. De gehandicapte jongen, terwijl zijn rolstoel wordt vastgebonden, staart de man aan zonder iets te zeggen, ik weet niet of zijn handicap hem verhindert te spreken of dat hij gewoon moe is, het soort vermoeidheid van iemand die helaas gewend is om zulke reacties te krijgen.
De controleur nadert de man en vertelt hem dat, omdat de wagons klein zijn, hij zijn koffers op de twee lege stoelen voor hem kan zetten. Op dat moment laat de man zich een zin ontsnappen, met zachte stem.
"Waarom blijven zulke mensen niet gewoon thuis in plaats van rond te dwalen", zegt hij.
Ik en een vrouw van een jaar of zeventig hebben het gehoord. Ik probeer diep in te ademen omdat ik er serieus aan denk om op te staan en hem aan te vallen. De zeventig-jarige vrouw staat op, draait zich om, gaat voor de man staan en zegt:
"U zou zich moeten schamen, waarom blijft u niet thuis in plaats van rond te dwalen en ons dwingen uw onzin aan te horen!".
De man bekijkt de vrouw van onder naar boven, heeft de uitdrukking van een kind die zojuist door zijn moeder gestraft is. Ik sta op het punt in te grijpen om erger te voorkomen wanneer de man onverwachts zegt: "U heeft gelijk, het spijt me, neem me niet kwalijk, ik ben erg moe en heb overdreven".
Een moment later staat de man op, gaat naar de gehandicapte jongen, en gaat tegenover hem zitten.
"Neem me niet kwalijk", zegt hij, "ik ben een idioot".
De jongen opent zijn ogen.
"Het geeft niet", zegt hij hem. "Daar kun je van genezen".
De man lijkt verrast door het antwoord, hij begint te glimlachen, en de jongen lacht met hem mee. Ze stellen zichzelf voor, ze beginnen te praten.
De jongen heet C., hij is een IT-ingenieur.
De man heet S., een forensen metaalbewerker.
Ze wonen op nog geen tien kilometer afstand van elkaar maar hadden elkaar nog nooit ontmoet. Vandaag hebben ze elkaar "gezien", en het lijkt me iets heel belangrijks.
Ik kijk uit het raam, luister af en toe naar hun verhalen, denkend hoe de situatie uit de hand had kunnen lopen en in plaats daarvan was ik getuige van een klein wonder. En ik bedenk me dat er maar drie dingen nodig zijn om mensen nader tot elkaar te brengen: een schop onder de k* als het nodig is - wie de verantwoordelijkheid op zich neemt om het te geven -, het vermogen om zich te verontschuldigen, een beantwoorde glimlach.
Er is maar weinig voor nodig, echt.
Als je het maar onthoud.
