Haar grootouders zorgden ervoor dat ze haar vader niet hoefde te missen: na 20 jaar ontdekken ze een hartverscheurende brief
Katy moest, net als veel andere kinderen, als kind een groot trauma onder ogen zien: de afzwezigheid van haar vader. Natuurlijk werd ze omringd door de liefde van haar moeder en grootouders waardoor ze zich nooit alleen voelde, maar Katy bleef lange tijd om haar vader vragen, waarom andere kinderen wel een vader hadden en zij niet. Jaren gingen voorbij, Katy werd een jonge vrouw en leek na verloop van tijd zelfs die man te zijn vergeten die ze nooit had gekend: maar dat was niet zo. Haar moeder merkte dat die, 20 jaar na haar geboorte, een hartverscheurende brief vond die Katy had geschreven.
Je kunt je niet voorstellen hoe ik naar je verlangde, iedere dag meer, nu ik groot ben en zie dat mijn vrienden een moeder en een vader hebben, terwijl ik alleen een moeder heb. Ik vraag me elke nacht af waarom je me hebt verlaten, waarom je niet van me wilde houden, waarom je de moed niet had om deze verantwoordelijkheid te nemen, waarom je ervoor koos te vluchten en mij achterlatend met een zekerheid die ik blijf herhalen: "Ik heb geen vader".
Je kunt je zelfs niet voorstellen hoe het voelt. Je kunt je niet voorstellen hoe vaak ik je nodig had en hoe vaak ik je haatte omdat je er niet was. Maar één ding heb ik geleerd: je haten levert niets op en daarom schrijf ik je deze brief.
Voor de man die ik 'pappa' had moeten noemen.
Eerlijk gezegd weet ik maar weinig over je. Ik wilde mijn moeder niet lastig vallen met vragen die niet konden worden beantwoord, omdat zelfs iets te weten over jou niet veel zou veranderen. Bovendien wilde ik haar geen zorgen laten maken, omdat ze dat niet verdiend. Ze was in staat om beide rollen te vervullen, die van vader en moeder, zelfs jij zou versteld staan.
Je denkt misschien dat ik wraak wil nemen, dat ik je wil zeggen dat je de slechtste man en vader bent die ik ooit zou kunnen hebben, maar nee, dat is niet zo. Ik zeg je zelfs niet dat je je zou moeten schamen dat je mij geen liefde hebt gegeven. Ik wil je alleen zeggen dat ik je vergeef, vanuit het diepste van mijn hart.
Ik vergeef je je afwezigheid, omdat ik er een sterker mens van geworden ben, onafhankelijker, eigenwijzer en, natuurlijk, moediger. Ik vergeef je want zelfs als ik je nodig had, jij had mij niet nodig.
Er was iemand, behalve mamma, die de leegte heeft opgevuld: opa. Hij stond aan mijn zijde bij elke voor mij belangrijke gelegenheid en ik heb altijd gezegd dat hij de op een na beste vader was. Omdat hij al vader was, was het niet moeilijk voor hem me op te voeden, en dat heeft hij goed gedaan.
Weet je, hij is een geweldige man, hij heeft een groot hart, zo groot dat hij nooit kwaad over jou heeft gepraat. Ook al heeft hij, nu ik erover nadenk, ook niets goeds over je verteld, eenvoudigweg omdat je ervoor koos geen deel uit te maken van ons leven. Dus wat zou hij moeten zeggen? Wat moet je zeggen over iemand die ervoor koos om afwezig te zijn? Niets!
Hij was het die me leerde een dankbaar en vriendelijk persoon te zijn, om te delen wat ik heb met anderen. Hij leerde me niet te stoppen met vechten voor wat ik droom, om nooit op te geven, na elke nederlaag op te staan en te blijven glimlachen. Hij heeft me geleerd sterk te zijn en niet kwetsbaar, niet te lijden voor iets wat het niet waard is, mijn waarde te herkennen en te waarderen. Het nooit als te veel of te weinig te beschouwen. Om eenvoudigweg mezelf te zijn en niet te stoppen met geloven in mijn idealen.
Pappa, misschien verdien je het niet eens om zo genoemd te worden: maar ik ben niet degene die daarover kan beslissen, maar het leven zelf, daarom vergeef ik je! Omdat ik zonder jou een ander pad heb bewandeld. Geweldige mensen die me geliefd hebben laten voelen en ervoor zorgden dat ik je niet zou missen. Oma heeft me bijvooorbeeld geleerd iemand te zijn die respecteert waar ze vertrouwen in heeft. Ze leerde me de waarde van loyaliteit aan mezelf en aan degenen die ik waardeer. Ze leerde me trouw te zijn, vooral als er gevoelens op het spel staan. Ze leerde me altijd in de naam van de waarheid te spreken, omdat liegen het ergste is dat bestaat. Zij was het die mij verwijtte en me de waarde van de straf deed begrijpen, en je weet niet hoeveel ik dat waardeer omdat ik een vrouw ben geworden, iemand die anderen nooit pijn zal doen en zich zorgen maakt om het welzijn van de mensen om zich heen.
Ik vergeef je alles, want dankzij wat er met me is gebeurd weet ik nu wat ik ben, een geweldig iemand die er elke dag naar streeft om te verbeteren. Ik heb veel doelen bereikt en dankzij hen realiseerde ik me dat je me niet zoveel pijn hebt gedaan. Omdat je niet aanwezig was, leerde ik het soort man kennen dat ik wil, niet alleen aan mijn zijde, maar ook als vader van mijn kinderen die ik ooit hoop te krijgen en waarvan ik zeker weet dat ze je nooit 'opa' zullen noemen.
Ik vergeef je pappa, want jouw afwezigheid en de pijn die je me liet voelen, hebben me uiteindelijk onoverwinnelijk gemaakt. Dankzij jou heb ik geleerd te vergeven, heb ik geleerd je te vergeven!
Je hebt me niet vernietigd met je vertrek, mijn leven is doorgegaan, het is zijn gang gegaan, ik ben doorgegaan om deel uit te maken van geweldige mensen die me de schoonheid van het leven hebben geleerd. Ik kan niet zeggen dat mijn leven slecht was alleen omdat je er niet bent geweest, integendeel, ik ben erin geslaagd extreem gelukkig te zijn. Dus wees gerust, je kunt verder gaan met je leven in vrede en jezelf niet kwellen, omdat ik je heb vergeven.
Ik hoop echt dat je leven een ommezwaai heeft gemaakt en dat je nu gelukkig bent, net zoals ik. Ik vergeef je omdat je me het leven hebt gegeven, maar mij niet hebt opgevoed, en niet van mij hebt gehouden.
Met vriendelijke groet, je dochter.
De woorden van Katy zijn dezelfden die veel andere jongeren zouden willen schrijven aan hun afwezige ouder: haar brief zou hen kunnen helpen om een groot trauma te overwinnen, zoals het niet weten wie diegene is die je het leven heeft gegeven.
Sterk verhaal!
