Een blinde man is in tranen wanneer NIEMAND hem een plaats gereserveerd voor gehandicapten afstaat
Onze steden zitten vol met architectonische barrières, maar we realiseren ons niet eens hoe gevaarlijk en vernederend ze zijn voor degenen die ermee te maken hebben: een persoon die naast zijn handicap niet in staat is om veilig de weg over te steken, op straat te lopen zonder in een gat te eindigen of met het openbaar vervoer te gaan, voelt zich vergeten door de samenleving. Maar wanneer de onverschilligheid van mensen wordt toegevoegd aan structurele moeilijkheden, is de laatste hoop om in een geciviliseerde wereld te leven verloren.
Amit Patel documenteert zijn avonturen in de Londense metro op zijn Twitter-profiel: bijna elke dag leven hij en Kika, de hond die hem leidt, in surrealistische situaties.
Amit Patel is een Londenaar die 5 jaar geleden zijn gezichtsvermogen verloor vanwege keratoconus, een ziekte die het hoornvlies tot blindheid vervormt. De 37-jarige was daardoor genoodzaakt zijn net ontstane medische carrière te verlaten en met de architectonische obstakels van zijn stad om te gaan: maar het was het gedrag van zijn medeburgers dat hem diep heeft gekwetst.
Op één van de vele regenachtige dagen in Londen, moest Amit de metro nemen: na alle moeilijkheden te hebben meegemaakt die regen met zich meebrengt, stapte hij in de wagon met plaatsen die gereserveerd zijn voor gehandicapten, en het is hier dat hij niet verwachtte mee te maken wat er kort daarop gebeurde.
Amit richtte zich tot Kika met het commando 'zoek een plek': meestal reageert iemand op die woorden en staat zijn plek af aan de man, maar die dag gebeurde er niets.
De metro was vol forenzen en passagiers, het was onmogelijk dat niemand het bevel had gehoord naar Kika om naar een plaats te zoeken, maar niemand bewoog, zelfs degenen die op de stoelen zaten die waren gereserveerd voor gehandicapten.
Zodoende moest Amit 30 minuten blijven staan met zijn rug tegen de wanden van de wagon, proberend niet te vallen: de vloer was helemaal nat en het risico van uitglijden was erg hoog.
Wanneer soortgelijke situaties zich voordoen, lijdt Amit vooral voor Kika: naast hem moeten ook geleidehonden zwaar belastende situaties doorstaan.
"Zij zorgt iedere dag voor me, en ik kon niets voor haar doen", schreef Amit: "In deze gevallen kun me zien huilen".
Kika moest die dag, temidden van al die mensen die zich voortdurend bewogen, in de menigte blijven staan. Voor een hond is het erg moeilijk om kalm te blijven in deze omstandigheden, vooral als hij zijn blinde baasje moet blijven dienen.
Dit is niet de eerste keer dat Amit een dergelijke situatie in de Londense metro heeft gemeld: naast de wijdverspreide architectonische barrières zijn er ook de onverschilligheid en het egoïsme van mensen.
Amit heeft een tijd geleden een videocamera op de rug van Kika aangebracht om aan iedereen te laten zien wat eerder alleen zijn gevoel leek te zijn: maar de mensen geven er echt niets om, om een blinde te zien met zijn geleidehond. "Ze doen net alsof ze het niet zien of het niet horen", zei hij.
