Een vruchtensapfabriek lost tonnen sinaasappelschillen in een woestenij, waardoor een authentiek bos ontstaat
Wat we je op het punt staan te vertellen, is een experiment van synergie tussen industriele en milieu benodigdheden die, na twintig jaar, onverwachte resultaten heeft opgeleverd.
Het project ontstond in 1997, wanneer de onderzoekers van Princeton Daniel Janzen en Winnie Hallwachs zich meldden bij het bedrijf Del Oro, producent van sinaasappelsap in Costa Rica.
Hun voorstel was heel verleidelijk: als Del Oro zou instemmen met het afstaan van enkele van zijn terreinen die grenzen aan het beschermd gebied Guanacaste, zij tonnen sinaasappelschillen mochten lossen op de velden zonder verwijderingskosten te betalen.
via princeton.edu
Gezien de enorme kosten van het afvalverdelingsproces, stemde het bedrijf meteen toe en 1.000 vrachtwagens vertrokken zonder aarzeling naar de velden zonder leven en losten er 12.000 ton schillen en sinaasappelpulp.
Het effect op de bodemsanering was meteen merkbaar.
Na slechts zes maanden waren de sinasappelschillen veranderd in een zeer compacte kleilaag. Hun aanwezigheid had ook de plaatselijke fauna geactiveerd omdat de vertering insekten aantrok en zij zich verspreidden.
Helaas was het experiment van korte duur omdat een ander bedrijf dat in dezelfde sector werkzaam was, Del Oro aanklaagde omdat ze een natuurpark hadden besmet. Het Hooggerechtshof van Costa Rica gaf hen gelijk en het experiment werd onderbroken en de volgende 15-20 jaar vergeten, tot de ecoloog Timothy Treuer in 2013 besloot de omgeving te bekijken en de conditie te beoordelen.
Hij had de meeste moeite met het VINDEN van de precieze zone waar de sinaasappelschillen werden gegooid, er waren twee expedities voor nodig. Het terrein was compleet getransformeerd, en de vruchtbare grond was veranderd in een weelderig bos.
Om de omvang van die verandering te begrijpen, bedenk dan dat het jaren duurde om het houten bord te vinden dat zich middenin de stortplaats bevond, en nu omringd door bomen en planten.
Toen Treuer de jungle (zie foto) ging vergelijken met die in de nabije zone die niet behandeld is met afval, merkte hij niet alleen een grotere groei van bomen, maar ook een grotere varieteit aan soorten.
Hoe de sinaasappelschillen dit wonder hebben kunnen verrichten is nog niet duidelijk. Volgens experts hadden ze een dubbele functie, namelijk het steriliseren van de grond met hun zuurgraad en daardoor het onkruid verwijderen van de velden en de uitgeputte grond regenereren.
Uiteraard kreeg het experiment veel aandacht, aangezien we iedere dag organisch afval weggooien dat rijk is aan voedingsstoffen, terwijl enorme oppervlakten van de aarde worden uitgeput juist door uitbuiting en het gebrek aan voedingsstoffen.
Vanzelfsprekend mogen bedrijven geen afval lossen op terreinen zonder controle, maar waarom zouden we niet op andere delen van de wereld zulke projecten starten?
Iedereen zou er voordeel bij hebben: bedrijven zouden kosten besparen, de natuurparken en verlaten velden zouden vernieuwd en uitgebreid worden, en onze arme Aarde zou een klein gedeelte van de kostbare vitale middelen kunnen herstellen die we haar iedere dag afnemen.
