"Mijn vader was enthousiast om me naar het altaar te begeleiden, maar ik heb hem gezegd dat hij het niet zal doen."
Kinderen zijn het allerbelangrijkste voor een ouder, die alles voor hen zou doen om hen een gelukkig leven te geven, en het is normaal om te hopen dat een zoon of dochter vroeg of laat de juiste persoon zal ontmoeten en zal trouwen. Dit is een unieke gebeurtenis in het leven van mensen, en niet alleen voor de betrokkenen zelf, maar ook voor hun dierbaren.
De ouders zijn, samen met de kinderen, de hoofdrolspelers en, vooral in het geval van de bruid, is de vader enthousiast over het feit dat hij haar naar het altaar zal begeleiden. Misschien is het iets waar ze samen al sinds hun kindertijd over fantaseren en naar uitkijken. Maar wat als het niet gebeurt?
Meestal is het de vader die zijn dochter door het gangpad begeleidt...
Евгений Шухман/Pexels
Je dochter vergezellen naar het altaar op een belangrijke dag in haar leven is een van de meest vreugdevolle dingen voor een vader. Hij zal degene zijn die haar steunt op de meest emotionele momenten en hij zal degene zijn die haar “achterlaat” in de lieve handen van haar geliefde. Wat een prachtig gevoel, wat een geluk, wat een onbeschrijflijk magisch moment. Maar de dingen gaan niet voor iedereen op dezelfde manier, dat weten we, en het is niet gezegd dat dit idyllische tafereel overeenkomt met de werkelijkheid.
Voor de bruid die centraal staat in dit verhaal en haar vader verliep het niet zoals in een sprookje, maar veel erger en ze gingen zelfs zo ver dat ze ruzie kregen over de gemaakte keuze. Het verhaal werd verteld in een post op Reddit, waarin de jonge bruid, op de drempel van haar grote dag, de beslissing deelde die ze had genomen over wie haar naar het altaar zou vergezellen. Gezien wat we tot nu toe hebben gezegd, zou je aan de vader denken, maar dat was niet het geval.
Haar moeder zou aan haar zijde hebben gestaan. Waarom zo’n keuze?
Wat is er gebeurd om te besluiten haar vader niet aan haar zijde te hebben?
Pxhere
"Ik ben 28 jaar oud en sta op het punt te trouwen - begon de jonge vrouw - ik heb nooit een goede relatie gehad met mijn vader, hij en mijn moeder zijn gescheiden toen ik 10 jaar oud was en vanaf dat moment is hij nooit veel aanwezig geweest. Hij stichtte een nieuw gezin en ik begon me een accessoire te voelen. In de praktijk was het mijn moeder die echt voor mij zorgde.” Dit was de reden waarom, toen haar vader zich gelukkig toonde en klaar was om “zijn” rol te spelen op de trouwdag, ze zijn enthousiasme blokkeerde door haar beslissing aan te kondigen.
Haar moeder, en niet haar vader, zou haar naar het altaar begeleiden. Waarom? "Op elk moment van mijn leven was mijn moeder altijd aanwezig - bekende de bruid - ze liet me nooit in de steek, terwijl mijn vader ongrijpbaar was. Ik heb er dus altijd van gedroomd om haar op dat moment naast me te hebben. Ik vertelde mijn vader oprecht wat ik dacht, maar hij nam het niet goed op en zei dat hij zich gekwetst voelde".
Een teleurstelling voor deze vader die er, ondanks de vervreemding, zeker van was dat die plek op de eerste rij van hem zou zijn.
Het was de beurt aan de moeder om de ereplaats in te nemen...
De beslissing van de aanstaande bruid was hard in de ogen van haar broers en zussen en andere familieleden, maar voor de gebruikers was het juist geen ontbering tegenover haar vader. “Denk niet dat je je vader straft - luidt een commentaar - zie het anders en positief, je beloont je moeder voor wat ze altijd heeft gedaan.” Zo kan iets negatiefs, vanuit een ander gezichtspunt gezien, mooi en liefdevol worden.
De vrouw nam iets belangrijks weg van haar vader, maar ze erkende haar moeder voor haar jarenlange inzet. Zij had altijd alles op zich genomen, haar gesteund en begeleid in de verschillende fasen van haar groei, nu was het aan haar om die ereplaats in te nemen en degenen die de onthulling lazen waren het met deze gedachte eens.
In het leven zijn er immers geen vaste en onaantastbare rollen en situaties. Iedereen beslist hoe hij of zij verder gaat op basis van zijn of haar eigen ervaring, beleving en met wie hij of zij in goede en slechte tijden het meest hecht is geweest. De moeder van de auteur van het bericht had precies dat gedaan en het was mooi om haar ook op de belangrijkste dag van haar leven aan haar zijde te zien. Wat vind jij ervan?
