"Ik heb er spijt van dat ik mijn dochter heb geadopteerd: het was de grootste fout die ik had kunnen maken"
Kinderen zijn vreugde, leven, een groots doel bereikt door twee mensen die hen meer willen dan wat dan ook ter wereld. Ze krijgen is volkomen natuurlijk, maar het is niet gemakkelijk. Er zijn stellen die worstelen om ze te krijgen en zich tot specialisten moeten wenden om hun doel te bereiken.
Je kunt ook kiezen voor adoptie, maar dit is niet altijd voor iedereen de juiste weg. Waarom niet? Een goede verklaring wordt gegeven door het verhaal dat we je willen vertellen.
De adoptie
Courtney Carmody/Flickr - Not the actual photo
Er zijn veel verschillende situaties in de wereld, en niet alle mensen zijn hetzelfde, ook niet als ze een kind verwekken. Er zijn verschillende stellen die in dit opzicht veel moeilijkheden ondervinden en er niet in slagen een kind te krijgen zonder hun toevlucht te nemen tot medische hulp. Maar ook in deze gevallen is het niet vanzelfsprekend dat je je droom kunt verwezenlijken. Wat te doen in soortgelijke gevallen? Hier komt adoptie om de hoek kijken, wat niet noodzakelijkerwijs het laatste redmiddel hoeft te zijn, maar ook de eerste keuze die je maakt.
Een tweede kans op leven geven aan een kleintje dat geboren is in een gecompliceerde en bijzondere situatie betekent een prachtige daad van welwillendheid uitvoeren, een daad van totale hulp en liefde aan je naaste, die getuigt van een grote nobelheid en een diepe gevoeligheid.
Adoptie is echter iets waar diep over nagedacht moet worden en voordat je een beslissing neemt, is het goed om te begrijpen hoezeer je naar een kind verlangt en vooral om het op deze manier te krijgen. Als je niet overtuigd bent, loopt jw namelijk het risico jezelf en ook het kind in een slechte situatie te brengen
Het besluit om te adopteren
Ron Lach/Pexels - Not the actual photo
In een van die omstandigheden was er een adoptiemoeder die bekende dat ze spijt had van haar keuze om haar dochter te adopteren.
“Lang geleden kregen we te horen dat we moeite zouden hebben met het krijgen van een kind - schreef de vrouw in het bericht - dus begonnen we aan in-vitrofertilisatie en kregen we ons eerste kind. Een paar jaar later wilden we een tweede, maar we wilden niet weer hetzelfde proces doorlopen en al dat geld uitgeven. Dus besloten we een prachtig klein meisje te adopteren waarvan de ouders te jong waren om haar op te voeden. Ik heb altijd veel van haar gehouden - ging de vrouw verder - maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ze helemaal van mij was. Ik heb het gevoel dat ik op het kind van iemand anders pas”.
Een nare perceptie van afstand die zich dag na dag vestigde tot de komst van het derde kind. Een baby die, ongelooflijk genoeg, op natuurlijke wijze en zonder enige hulp ter wereld kwam.
"Ik wou dat ik terug kon"
RDNE Stock project/Pexels - Not the actual photo
Toen haar adoptiedochter 11 jaar oud was, was de moeder in verwachting en begon ze sterke negatieve gevoelens over het meisje te krijgen. Ik zei tegen mezelf dat als ik had gewacht, ik haar niet zou hebben geadopteerd en alleen mijn biologische dochter zou hebben - schreef ze. Ik ben verschrikkelijk, ik weet het, maar haar adopteren was een grote fout en als ik kon, zou ik terug willen”.
Moeilijke woorden om te denken en ook om te “bekennen”, wat velen echter begrepen. Gebruikers raadden haar aan nooit met het meisje over haar gevoelens te praten om te voorkomen dat ze diepe trauma's zou oplopen. Gelukkig heeft de nu 15-jarige een zeer goede relatie met haar adoptievader die, in tegenstelling tot zijn vrouw, de drie kinderen niet als anders beschouwt, ook al zijn ze niet allemaal natuurlijk.
Uiteraard is de situatie niet de makkelijkste, maar met hulp van buitenaf kan deze moeder misschien de band met haar adoptiedochter creëren die ze tot nu toe niet heeft gehad. Wat zou jij haar willen zeggen en adviseren?
