Een moeder vertelt eerlijk wat het betekent om ouder te zijn van een hyperactief kind: "Soms weet ik niet meer wat ik moet doen"
Als je een ouder bent, weet je heel goed waar we het over hebben; onze kinderen hebben, als ze jong zijn, de neiging om veel, heel veel driftbuien te hebben, en het is niet alleen erg moeilijk voor een volwassene om de reden voor al dat gejammer van een kind te begrijpen, maar hoe meer de tijd verstrijkt, hoe moeilijker het zal zijn om te proberen ze te kalmeren, ze te begrijpen. We weten dat het voor een moeder en vader een grote bron van stress is om constant voor je kind te zorgen, vooral als het bijzonder hyperactief is, maar dit verhaal zal je aan het denken zetten: met elke gril, zelfs de ergste, kan worden omgegaan.
via Scary Mommy
De post van een moeder met een dochter die lijdt aan ADHD, werpt een nieuw licht op wat het betekent om ouder te zijn van een bijzonder temperamentvol kind en hoe je niet alleen met het kind om moet gaan, maar ook met de constante staat van angst van de vader of moeder. Het verhaal van deze moeder begint terwijl ze in de rij stond om haar boodschappen in de supermarkt af te rekenen: "Het is eindelijk gebeurd. Terwijl ik in de rij stond te wachten om te betalen, zat Sophie onrustig in het winkelwagentje, huilend omdat ik een zak chips weg had gepakt van haar en omdat ze me idioot noemde terwijl we in de rij stonden. Ze is meedogenloos. Ik weet het. Ik leef al heel lang met haar als hyperactief en zeer grillig wezen, en ik weet niet wat ik moet doen...
We stonden een paar minuten in de rij, ik negeerde haar driftbui en weigerde in beweging te komen. Ik ben om deze reden honderden keren uit openbare plaatsen weggegaan. Bijna elke keer vertrek ik zonder datgene wat ik moest kopen en met een vierjarig meisje dat een driftbui heeft, maar deze keer moest ik wel blijven omdat we essentiële dingen in huis nodig hadden."
Ik zeg haar voor de tiende keer dat ze moet gaan zitten zodat ze niet valt en dan hoor ik een vrouw achter me zeggen: "Geef haar in godsnaam een koekje dan houdt ze tenminste op!” Ik had beter kunnen antwoorden. Ik had kunnen uitleggen dat mijn vierjarige dochter een ernstige beperking heeft, dat ik mijn beide kinderen alleen grootbreng, dat ik mijn best doe en dat ik geen andere keus heb dan het te verdragen omdat ik boodschappen moet doen. In plaats daarvan hoor ik mezelf zeggen: "Ze is vier jaar oud en u moet zich met uw eigen zaken bemoeien." Ik blijf kalm en ga mijn boodschappen bij de kassa afrekenen, maar van binnen kook ik. Ik ben door een vreemde aangewezen als degene met het kind die zich niet goed gedraagt. Degene die lui lijkt omdat ze driftbuien negeert, de tranen vallen op mijn gezicht omdat ik op die manier mijn geduld heb verloren, ik voel me vreselijk verdrietig omdat ik geen enkel rustig uitje met mijn kinderen kan hebben…
Terwijl ik mijn boodschappen in de tas doe, komt een vrouw dichterbij en begint met Sophie te praten. Ze stelt vragen om haar af te leiden, maar steunt me als Sophie weer begint te klagen omdat ze chips wil. “Nee, je kunt ze vandaag niet krijgen. Je moet lief zijn voor je moeder. Ze heeft het nodig dat je goed voor haar bent. Ik heb een klein meisje net als jij. Hoe oud ben jij? Hoe oud is je broertje?”
Je weet nooit wat iemand anders doormaakt. Je kent de problemen die een kind heeft waardoor hij dat gedrag veroorzaakt niet, tenzij je de strijd kent om een kind als het mijne te hebben, dus je kunt mij niet beoordelen. Maar zelfs één vriendelijke daad is genoeg om een moeder zich op haar gemak en gelukkig te laten voelen. Dank aan die vrouw in de supermarkt vandaag voor het tonen van vriendelijkheid voor mij en mijn kinderen. Bedankt voor het ons begeleiden naar de uitgang. Bedankt voor uw steun. Moeders moeten elkaar steunen!"
Een verhaal dat beter dan wat dan ook vertelt wat het betekent om de ouder te zijn van een hyperactief kind; we moeten niet oordelen, ook al is het soms helemaal niet eenvoudig, maar een vriendelijke daad is voldoende om te begrijpen dat het soms de juiste keuze is om jezelf in andermans schoenen te plaatsen.
